Ήταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1995 όταν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δικαίωσε τον τότε ποδοσφαιριστή της Λιέγης Ζαν Μαρκ Μποσμάν αλλάζοντας ουσιαστικά τον ποδοσφαιρικό χάρτη, όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά ολόκληρου του πλανήτη.
Με την απόφαση αυτή άνοιγε ο δρόμος για τους κοινοτικούς ποδοσφαιριστές οι οποίοι αποκτούσαν πλέον το δικαίωμα να εργασθούν ελεύθερα και χωρίς περιορισμούς σε οποιοδήποτε ποδοσφαιρικό σύλλογο επιθυμούσαν, εντός της Ευρωπαϊκής κοινότητας. Αυτό ήταν ουσιαστικά το πρώτο «πραξικόπημα» στο ποδόσφαιρό, αφού οι αλλαγές οι οποίες προέκυψαν μετά από αυτό ήταν τεράστιες, αλλοιώνοντας ουσιαστικά το ποδοσφαιρικό DNA αρκετών χωρών.
Από τότε κύλησε αρκετό νερό στο αυλάκι. Οι ποδοσφαιρικοί συσχετισμοί άλλαξαν. Μεγάλοι οικονομικοί παράγοντες ενεπλάκησαν με το ποδόσφαιρό το οποίο γνώρισε τη δική του παγκοσμιοποίηση. Παραδοσιακές σχολές ποδοσφαίρου σχεδόν εξαφανίσθηκαν από τον χάρτη, ενώ κάποια πρωταθλήματα εκσυγχρονίστηκαν. Από χθες όμως έχουμε στα χέρια μας κάτι άλλο, κάτι πολύ πιο μεγάλο, που μπορεί να επιφέρει πολύ μεγαλύτερες συνέπειες από την υπόθεση Μποσμάν και που σίγουρα μπορεί να σηκώσει τον αδόκιμο όρο του «ποδοσφαιρικού πραξικοπήματος».
Η δημιουργία της European Super League είχε προαναγγελθεί ουσιαστικά από τον Αρσέν Βενγκέρ πριν από περίπου 12 χρόνια, με τον Αλσατό να βλέπει μπροστά και να προβλέπει τη δημιουργία μιας κλειστής λίγκας σε μια από τις συνεντεύξεις του. Τότε όλο αυτό πέρασε στα ψιλά, άλλωστε ποιος σκεφτόταν ότι κάποιοι θα μπορούσαν να τα βάλουν με τη FIFA και την UEFA.
Να όμως που η απληστία μερικών χορτασμένων δεν έχει όρια και δεν μπαίνει σε καλούπια. Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε με μια απόφαση δικαστηρίου, όπως στην υπόθεση Μποσμάν, που στο κάτω κάτω ευνόησε και κάποιους, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα έπαιζαν μπάλα ποτέ, αλλά έχουμε να κάνουμε με έναν «βιασμό του ποδοσφαίρου». Με ένα γκρουπ συλλόγων που δεν αφουγκράστηκε τον παλμό της εξέδρας και που εκμεταλλεύτηκε ακριβώς αυτό, την συγκυρία δηλαδή της απουσίας των οπαδών από τις εξέδρες και προχώρησε σε αυτό το έκτρωμα.
Οι πληβείοι δηλαδή της Ευρώπης, που δεν καταδέχονται να αγωνίζονται κόντρα στα υπόλοιπα μιάσματα του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και που δεν δέχονται να μοιράζονται μαζί τους ούτε ένα μικρό ποσοστό από τα υπέρογκα κέρδη τους. Αν αυτό δεν ονομάζεται ποδοσφαιρικός ρατσισμός τότε δεν μπορώ να βρω άλλον όρο για το περιγράψω.
Όπως αντιλαμβάνεστε μετά από όλα αυτά που διαδραματίζονται τις τελευταίες ώρες και τη φαγωμάρα μεταξύ των «αποστατών», της Ουέφα, αλλά και αγνών ποδοσφαιρόφιλων δεν υπάρχει ούτε διάθεση, ούτε όρεξη για στοίχημα, αυτά τα αφήνω για την μεσημεριανή εκπομπή στο radioprimo.gr, όπου παρέα με τον Μιχάλη Μουταφίδη θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε όσο καλύτερα γίνεται από στοιχηματική σκοπιά τα σημερινά παιχνίδια.
